Torkret (torkretowanie, beton natryskowy) to termin określający natryskiwanie betonu lub zaprawy w procesie mieszania na sucho lub mokro. Termin torkret został po raz pierwszy zdefiniowany przez Amerykańskie Stowarzyszenie Inżynierów Kolejowych na początku lat 30-tych XX wieku.

Właściwości i zastosowanie betonu natryskowego

Do 1951 r. torkret stał się oficjalną nazwą ogólną procesu natryskiwania betonu, niezależnie od tego, czy wykorzystuje on proces mokry czy suchy. Torkret (beton natryskowy) stosuje się do wzmacniania zarówno tymczasowych, jak i stałych wykopów. Może być stosowany, w połączeniu z otulinami i innymi formami zakotwienia w ziemi, do stabilizacji wykopu pod podziemną strukturę parkingową lub wieżowiec podczas budowy. Zapewnia to dużą wodoodporną obudowę, w której można wznieść konstrukcję. Po zakończeniu budowy, obszar pomiędzy fundamentem a torkretem jest zasypywany i zagęszczany. Beton natryskowy jest również opłacalnym środkiem i metodą do układania betonu konstrukcyjnego. Stosunek wody do cementu jest czynnikiem decydującym o jakości betonu. W procesie natryskiwania na sucho całkowita objętość wody składa się z wody uzupełniającej dostarczanej przez dyszę oraz wilgoci zawartej w kruszywie. W przeciwieństwie do procesu natryskiwania na mokro, w procesie natryskiwania na sucho stosunek wody do cementu jest różny, ponieważ ilość dodawanej wody jest określana przez operatora dyszy natryskowej.

Jest to czasem uważane za wadę. W praktyce uzyskuje się jednak w miarę równomierną wartość, gdyż zbyt mała ilość wody od razu objawia się nadmiernym pyleniem lub zwiększonym odbiciem, natomiast zbyt duża ilość wody powoduje spływanie torkretu. Przy prawidłowym wykonaniu stosunek wody do cementu powinien wynosić poniżej 0,5.